Als vintage liefhebber ben je vast nieuwsgierig naar de jaren 50, dus neem ik je mee, back to the fifties. Mijn moeder moet ongeveer 23 jaar oud geweest zijn in die tijd dus net zou oud als ik ooit geweest ben. Ik was vroeger goed op school, maar geschiedenis interesseerde me geen moer. De leraar bleef maar hameren op jaartallen en roepen: “de geschiedenis herhaalt zich”. Achteraf kwam ik er achter dat hij VVD politicus was in de lokale politiek en dat hij dus niet zo’n frozen statue was als waar hij op leek. Maar het lukte hem in ieder geval niet om ons pubers, enig tijdsbesef bij te brengen, helaas.
Totdat het over de tweede wereldoorlog ging en we ineens de link zagen, dit was iets wat onze ouders en grootouders hadden meegemaakt. Verhalen over de hongerwinter vielen samen met de verhalen over gaskamers en onderduikers en verzetslieden. Een oom had in een concentratiekamp gezeten en een andere, aangetrouwde oom was NSB’er. Plotseling begreep ik een hoop al kwam het werkelijk besef pas nog veel later, want wat kan je bevatten als je 16, 17 jaar oud bent van de gruwelijkheden van de tweede wereldoorlog. Maar foto’s spreken boekdelen en de foto’s van mijn moeder in een lange donkere ( nu natuurlijk met vintage bestempelde) mantel staat op mijn netvlies gegrift.
Trouwen in de fifties
De gekke schoenen die ik onderin haar kast vond, met plateauzolen herinnerde me aan haar trouwfoto, ergens in 1953. Ze was volgens de normen van die tijd niet jong getrouwd, eerder aan de oude kant en kinderen kreeg ze ook pas “laat”, de eerste toen ze 29 was en de laatste toen ze “al “ 35 was. Haar trouwjurk was absoluut niet frivool en doet aan niets denken aan de swingdresses en andere schitterende vintage jurken die we tegenwoordig associëren met de fifties, maar toch, de stijl was onmiskenbaar fifties. Niet vol glitter en glamour, maar juist een beetje ingetogen. De oorlog hadden ze overleefd, de hongerwinter ook en van een studie was uiteindelijk niets gekomen omdat al haar verdiende geld naar het jongste broertje ging, want die had immers “hersens” en zou dankzij de gulle giften van mijn moeder, later een best succesvolle en in ieder geval behoorlijk welgestelde accountant worden die trouwde met een Zwitserse stewardess. Ook hun trouwfoto staat op mijn netvlies gebrand en dat terwijl ik er natuurlijk niet bij geweest kan zijn. Dan zie ik een bontstola, een diadeem en hele lange blote benen in mooie hoge pumps. En een Little Black Dress. En een heel klein buikje dat een beginnende zwangerschap verried. Tenminste als je ervan op de hoogte was. Dus ook dat horde ik pas veel later.
Fifties niet altijd even glamourous
Kortom, de fifties waren zeker niet zo glamourous als je nu zou denken wanneer je al die super fifties jurken ziet. De vintage jurken van nu waren vooral iets voor filmsterren en dan vooral die uit Hollywood, een uitzondering daargelaten natuurlijk, zoals Audrey Hepburn, die gewoon uit België kwam. Ik weet zeker dat mijn moeder ook graag in een swingdress had willen trouwen à la Marilyn Monroe, maar net zo goed dat dat in die tijd net zo onbetaalbaar is als wanneer je tegenwoordig in de jurk van lady Diana of, om meer bij de actualiteit te blijven, in de jurk van Chantal Jansen zou willen trouwen. Maar toch kun je een heel eind in de richting komen wanneer je slim shopt bij de vintage winkeltjes. Online natuurlijk. Fifties bieden gewoon veel moois en vooral vintage jurkjes, voor weinig geld.
