Sommige vrouwen zijn zo geweldig dat je er een complex van zou krijgen. Dat is typisch vrouwelijk geloof ik, dat we andere benijden om wat we niet hebben.
Vrouwen met stijl
Als ik door de foto’s blader van de jaren 50, lijkt het alsof alle vrouwen stijl hebben en een kaarsrechte kaaklijn. Moeiteloos lijken ze gekke hoedjes te combineren met prachtige japonnen, wijde rokken en hoge hakken waarop ze zich ook nog eens gracieus lijken te kunnen bewegen. Ze hebben allemaal maatje 36 en hoeven daar blijkbaar niets voor te doen.
Vrouwen met een ongelofelijk smalle taille
Als ik een vrouw zie met een taille van 48 cm dan denk ik onmiddellijk aan Photoshop. Maar in de jaren 50 was dat geen ongebruikelijke taille maat, ook zonder korset. Ik heb uitvoerig de foto’s van Betty Brossner bekeken, een fotomodel uit de jaren dat bekend stond om haar onmogelijke taille en, het is gewoon echt zo! Een barbie in levende lijve.
Vrouwen met brains
Daar hoef je eigenlijk geen complex van te krijgen want bijna alle vrouwen zijn uitgerust met een goed stel hersens, alleen de ene gebruikt ze net iets meer dan de ander. Jammer is dat de hele slimme vaak niet echt opvallen. In alle bescheidenheid doen ze hun werk. Vaak durven ze hun mond niet open te doen en delven zo het onderspit bij hun bitchy collega’s. De volgende categorie!
Vrouwen met stijl en een ongelofelijke taille
Dat zijn de bitches op het werk. Vaak zijn ze niet eens zo intelligent maar omdat ze een geweldig figuur hebben en ook nog eens een goed gevoel voor stijl, vallen ze op. Het zijn de powervrouwen naar wie wél geluisterd wordt terwijl de grijze muis al het werk doet. De powervrouw draagt opvallende jurken met knallende prints, strakke rokjes en diepe decolletés en koketteert natuurlijk met volmaakte make-up en hoge hakken.
Rijke vrouwen vooral die zonder brains
Niet alleen krijg je een minderwaardigheidscomplex van puissant rijke vrouwen, maar ook een gezond gevoel van achterdocht. Wat hebben zij dat ik niet heb behalve een prachtige collectie vintage jurken, een inloopkast die groter is dan mijn woonkamer en een hoofd zonder rimpels? En dan volgt dus een dosis ongezonde jaloezie, die je alleen maar kunt temperen door te relativeren. Want rijk zijn, daar heb je geen brains voor nodig maar wel een stel bodyguards (uh, wat is daar eigenlijk vervelend aan:)?).
Vrouwen met lef, stijl en brains
Dat type kom je niet zoveel meer tegen. Want iemand met lef en brains bekommert zich niet meer zo om stijl. Naarmate het zelfvertrouwen groeit is de behoefte om het uiterlijk aan te zetten met nauwsluitende jurken en knalrode lippen minder aanwezig. Maar één van de eerste dames met lef, stijl en brains is vast en zekere Colette.
Als eerste speelde ze in 1907 Egyptian Dreams in Parijs, een lesbische scéne (het ging om twee dames waarvan de ene als man verkleed was) die overigens niet goed werd ontvangen door het publiek. Ze wilde alleen met haar achternaam genoemd worden wat in die tijd ongebruikelijk was en werd bekend door haar romans (o.a. Gigi) met een feministische inslag (trouwen was achterhaald). Maar het was ook Colette, die bij toeval Audrey Hepburn ontdekte en meteen uitriep toen zij haar, elegant maar ook nogal onbeholpen, zag dansen: “Voila, daar is mijn Gigi” Zou iemand anders Audrey ook herkend hebben?
